Το μοναστήρι από την μητέρα του Αλέξιου Α Κομνηνού την Άννα Δαλασσηνή χτίστηκε ως μονή γυναικεία γύρω στο 1100, η ίδια σε αυτό ασκήτεψε. Όπως και άλλες μεγάλες κατασκευές που χτίστηκαν σε κατηφορικό έδαφος είναι σε δυό επίπεδα με υπόγεια κρύπτη.Η εκκλησία είναι σε σταυροειδές σχήμα με τρούλλο.
Χαρακτικό του δεύτερου μισού του 19ου αι.
Το μοναστήρι χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές ως τόπος εξορίας. Το 1181 ο πατριάρχης Θεοδόσιος Βοραδιώτης (1178-1183) για σύντομο χρονικό διάστημα και το 1183 ο Σεβαστός Ανδρόνικος Λαπάρδας εδώ εξορίστηκαν.
Το 1204 στη διάρκεια της πολιορκίας της Πόλης από τους Λατίνους χρησιμοποιούνταν ως παρατηρητήριο. Μετά την άλωση από τους Λατίνους πέρασε στα χέρια των Βενεδικτίνων μοναχών.
Το 1263 ξαναπερνά στα χέρια των βυζαντινών και παίζει τα κατοπινά χρόνια σημαντικό πολιτικό ρόλο. Το μοναστήρι διέθετε και μια μεγάλη βιβλιοθήκη.
Μέχρι και το 1453 συνεχίζει να παίζει ενεργό ρόλο. Μετά την άλωση από τους Οθωμανούς της Πόλης ο σουλτάνος Μωάμεθ ο Πορθητής το χρησιμοποίησε ως ιμαρέτ για το τζαμί Φάτιχ που χτιζόταν εκεί κοντά. Κατόπιν μετατράπηκε σε τζαμί και του έμεινε το όνομα Eski Imaret
(Παλιό Ιμαρέτ).
Το πρώτο μισό του 18ου αι. το τζαμί επεκτείνεται.Ο σεϊχουσλάμ Ishak Efendizade Ahmed Efendi φτιάχνει μινμπάρ.
Φωτογραφία του 1905
Η μεγάλη πυρκαγιά του 1918 που ξέσπασε στα πέριξ επηρέασε και το τζαμί. Η πυκνή εγκατάσταση στα κατοπινά χρόνια μεταμόρφωσε την περιοχή και έμειναν υπολείματα του μοναστηριού γύρω από το τζαμί. Τα τελευταία χρόνια έγιναν εργασίες αναπαλαίωσης.
Φωτογραφία από ψηλά του τζαμιού, στο βάθος μπροστά ξεχωρίζουν οι τρούλλοι της Μονής του Παντοκράτορα (Zeyrek camii) και στο βάθος το Σουλεϊμανιγιέ τζαμί και ο πύργος του Βαγιαζήτ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου