Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Πάρκο Γκιουλχανέ στα 1918- 1918 Gülhane parkı


Η αποβάθρα της Χάλκης- Heybeliada iskelesi


Εργαστήριο του Δρ. Κ. Συγγρού


Χημικού της Α. Μ. του Σουλτάνου.

Ανταπόκριση από την Κωνσταντινούπολη


Ανταπόκριση από την Κωνσταντινούπολη
Ανταποκριτής Κ. Βόσπορος
Εφημερίδα της Αλεξάνδρειας " Ταχυδρόμος "
13/26 Απριλίου 1914

Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Αιτησιογράφος- Arzuhalci


Η παραλία του Μπεσίκτας στα 1922- Βeşiktaş sahili, 1922


Η γέφυρα του Γαλατά από το μιναρέ του Yeni camii- Galata köprüsü,Yenicami minaresinden


Πασχαλινές διαφημίσεις



Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Οι λόφοι του Πέραν από τα Ταταύλα- Tatavla sırtından Pera tepelerine bakış


Προκυμαία του Καράκιοϊ- Karaköy rıhtımı


Βοσκός μπροστά στα βυζαντινά τείχη στα 1908- Κarasurları önünde bir çoban 1908


Η πλατεία Ταξίμ στα χρόνια του `50-`50 yıllarında Taksim meydanı


Από το βιβλίο του Robert Bell "By road to Turkey"
Alvin Redman Ltd. 1958 , London

Αρχείο Δημήτρη Γκεντσίδη


Σάββατο 27 Απριλίου 2013

Ταξίμ 1957- Taksim 1957


Στο βάθος ο ναός της Αγίας Τριάδας.


Άποψη της Χάλκης από την Πρίγκηπο στα 1900- 1900 Büyükada'dan Heybeliada görünümü


Πανόραμα της Πόλης- İstanbul panoraması


Υπόγεια βασιλική δεξαμενή-Yerebatan sarayı

ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΗΚΕ ΩΣ ΜΙΚΡΗ ΔΕΞΑΜΕΝΗ 
ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ 
ΚΑΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΕΓΙΝΕ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ 
ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΕΙ ΤΗΝ ΥΔΡΟΔΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ 
ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΥ

Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Το Σουλταν Αχμέτ τζαμί από την Αγία Σοφία στα 1925- 1925-Ayasofya'dan Sultanahmet Camii ve çevresinin genel görünümü


Δεξιά στο βάθος η κρήνη του Κάιζερ και ο Ιππόδρομος.

Το Επταπύργιο στα 1900- 1900 Yedikule


Το Σουλεϊμανıγιέ τζαμί-Süleymaniye camii

Το Σουλεϊμανıγιέ τζαμί και ο Κεράτιος κόλπος
σε παλιά καρτ-ποστάλ του `70

ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΛΑΜΠΡΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΙΜΑΡ ΣΙΝΑΝ,
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟ ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗ
 ΠΟΥ ΤΑΦΗΚΕ ΕΔΩ 
ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΡΩΞΕΛΑΝΗ ( ΧΟΥΡΕΜ )
ΚΑΙ Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΜΙΧΡΙΜΑΧ.

ΟΙ ΜΙΝΑΡΕΔΕΣ ΕΧΟΥΝ ΔΕΚΑ ΕΞΩΣΤΕΣ .
ΑΡΙΘΜΟΣ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟΣ , ΜΙΑ ΚΑΙ Ο  ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ
ΗΤΑΝ Ο 10ος ΣΟΥΛΤΑΝΟΣ ΤΗΣ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ.



Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

Σίρκετζι- Sirkeci


Ακρωτήριο του Σαραγιού- Sarayburnu


Νερουλάς- Sucu


Ο σταθμός του Χαϊντάρ Πασά-Haydarpaşa garı

Ο Σταθμός της Ανατολής,
κτίριο του 1906,
σε Πρωσικό αναγεννησιακό στυλ.

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά στην Πρίγκηπο- Aya Yorgi Kuduna Rum Manastiri Büyükada




Στην Προποντίδα, γνωστή και ως θάλασσα του Μαρμαρά, πολύ κοντά στις ανατολικές ασιατικές ακτές και βόρεια του στομίου του κόλπου της Νικομήδειας, βρίσκονται τα πανέμορφα Πριγκηπόνησα, πνιγμένα στα πεύκα και τις αγριελιές, αν και το πέρασμα του «τεχνικού πολιτισμού» του προηγούμενου αιώνα άφησε και εδώ τα ακαλαίσθητα ίχνη του.


Στην Πρίγκηπο, το μεγαλύτερο και ωραιότερο ίσως από τα νησιά, και στην κορυφή του νότιου λόφου της, δεσπόζει η Μονή του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά.


Η παράδοση θέλει το Μοναστήρι να έχει ζωή πάνω από χίλια χρόνια, και συγκεκριμένα να έχει χτιστεί το 963 μ.Χ., όταν βασίλευε στην αυτοκρατορία των Ρωμαίων ο ένδοξος και ευσεβέστατος Νικηφόρος Φωκάς. Η παράδοση, πάλι, υποστηρίζει ότι η θαυματουργή εικόνα του Αγίου Γεωργίου δωρήθηκε στο Μοναστήρι από τη γυναικεία Μονή της Ειρήνης της Αθηναίας, η οποία ιδρύθηκε μεν από τον αυτοκράτορα Ιουστίνο Β', αλλά ανακαινίσθηκε αργότερα από τη βασίλισσα Ειρήνη.

Σε χρυσόβουλο του 1158, του αυτοκράτορα των Ρωμαίων Μανουήλ Α' Κομνηνού, μνημονεύονται τα Πριγκηπόνησα και τα Μοναστήρια τους, ανάμεσα στα οποία και ο «Κώδωνος», που, κατά τον ιστορικό του 19ου αιώνα Μανουήλ Γεδεών, πρέπει να είναι η Μονή του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά.
Κατά τον Gustave Schlumberger, σχετικά με τις ρίζες της Μονής, τίποτε δεν είναι απολύτως εξακριβωμένο, «είναι όμως σχεδόν βέβαιο πως από τα πρώτα χρόνια του μοναχικού βίου υπήρξαν εδώ μοναστικοί οικισμοί …».


Σύμφωνα με την πραγματεία του Αντ. Μαλέτσκου «Η εν τη νήσω Πριγκήπω ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά», η Μονή πρέπει να ερημώθηκε ή κατά το 1204 από τους "χριστιανούς" Σταυροφόρους, οι oποίοι, στο πέρασμά τους από τη Βασιλεύουσα και την ευρύτερη περιοχή της, προκάλεσαν ανείπωτες καταστροφές, ή κατά την επιδρομή εναντίον του νησιού, το 1302, των πειρατών του Ενετού ναυάρχου Giustiniani, οι οποίοι έκαψαν τα κτίρια του νησιού και άρπαξαν τις περιουσίες των Μονών. Κατά την τοπική παράδοση, όταν οι μοναχοί αντίκρισαν τους πειρατές του Giustiniani, για ν’ αποτρέψουν την αρπαγή και τη βεβήλωση της εικόνας του Αγίου Γεωργίου από τους Φράγκους, την έκρυψαν μαζί με τ’ αναρίθμητα αναθήματά της μέσα στη γη και από πάνω τοποθέτησαν την αγία Τράπεζα του ναού της Μονής.


Η εικόνα αυτή του Αγίου Γεωργίου έμεινε εκεί χωρίς, να υποστεί καμιά φθορά,  για πολλά χρόνια, μέχρι τη θαυματουργική εύρεσή της: Κάποιος βοσκός είδε στον ύπνο του τον Αη-Γιώρ­γη, που τον προέτρεπε ν’ ανεβεί στο λόφο και να τον βρει, σκάβοντας εκεί όπου θ’ άκουγε να χτυπούν «κουδούνια». Και πραγματικά -τι θαύμα!-, κάνοντας όπως τον πρόσταξε ο Άγιος, βρήκε την εικόνα του στολισμένη με μια αρμαθιά «κουδούνια» και επανίδρυσε τη Μονή. Από τότε δίνονται στους προσκυνητές και κουδουνάκια, ως ευλογία του Αγίου, τα οποία, σύμφωνα με δικές τους ομολογίες, σε πολλές περιπτώσεις θαυματουργούν.


Η επανίδρυση αυτή τοποθετείται από τον Μανουήλ Γεδεών, που στηρίζεται σε γραπτέςπηγές, στα 1628, ενώ από τον PJanin στα 1625, κατά τη βασιλεία του σουλτάνου Μουράτ Δ'. Ο σύγχρονός μας Ακύλας Μήλλας, όμως, τοποθετεί την επανίδρυση της Μονής στον επόμενο αιώνα. Την ίδια άποψη έχει, άλλωστε, και ο Αντ. Μαλέτσκος, ο οποίος την προσδιορίζει κάπου στα 1751-52, επικαλούμενος πατριαρχικά Σιγίλλια,  όπου για πρώτη φορά αναφέρεται η Μονή. Πραγματικά, το πατριαρχικό Σιγίλλιο του 1760 προσδιορίζει την ανέγερση της Μονής οκτώ χρόνια πριν από την έκδοσή του, από κάποιον μοναχό Ησαΐα, ο οποίος, επιδιώκοντας την ανεξαρτησία της από τον επιχώριο Επίσκοπο, ζήτησε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο να την εντάξει στις σταυροπηγιακές Μονές. Το αίτημά του έγινε δεκτό, και από τότε η Μονή δεν έπαψε να λειτουργεί ως σταυροπήγιο μέχρι τις ήμερες μας.


 Ο μοναχός Ησαΐας έχτισε το παλαιό Καθολικό της Μονής, στο όνομα του Αγίου Γεωργίου, πάνω από το Αγίασμα και το κόσμησε με μαρμάρινο προσκυνητάρι. Το προσκυνητάρι αυτό, που το βλέπουμε σήμερα μόλις μπούμε στο Αγίασμα και πριν κατέβουμε τη σκάλα, έχει χαραγμένο το όνομα του Ησαΐα με την ένδειξη "κτήτωρ" και με χρονολογία 1754.  


 Το 1830 ο ηγούμενος Θεοφάνης ανακαίνισε το μαρμάρινο τέμπλο του παλαιού Καθολικού, όπως μαρτυρεί χαρακτή επιγραφή στην μπροστινή όψη της μαρμάρινης αγίας Τραπέζης. Το τέμπλο αυτό κοσμούν σήμερα νέες εικόνες, βυζαντινής τεχνοτροπίας, που φιλοτεχνήθηκαν με τη φροντίδα του ιερομονάχου Ιωακείμ Χατζιδάκι. Ο π. Ιωακείμ, πάντως, δεν πρόλαβε, δυστυχώς, να τις δει, καθώς εκοιμήθη τo 1996. 


Ο μοναχός Ησαΐας, ανάμεσα στα 1751 και τα 1760, έχτισε, εκτός από το ναό του Αγίου Γεωργίου, και ναΰδριο προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου, το γνωστό ως Παναγία Βλαχέρνα. Βρίσκεται στ’ αριστερά μας, καθώς κατεβαίνουμε προς την κάτω αυλή του Αγιάσματος, και σήμερα είναι υπόγειο, γιατί 150 χρόνια αργότερα, το 1905, χτίστηκε από πάνω του το σημερινό νέο Καθολικό. Ο μοναχός Ησαΐας έχτισε και «αυτάρκη κελλία»,όπως μας βεβαιώνει το Σιγίλλιο που προαναφέραμε. Αργότερα χτίστηκε και το παρεκκλήσιο του Αγίου Χαραλάμπους.


 Όταν ο μοναχός Ησαΐας αντιμετώπισε, ως ηγούμενος της Μονής, οικονομική δυσκολία, ζήτησε, με την σύμφωνη γνώμη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, τη συνδρομή της Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους. η Λαύρα ανταποκρίθηκε πρόθυμα, όχι μόνο ενισχύοντας οικονομικά τη Μονή, αλλά και θέτοντάς την υπό την προστασία της. Αργότερα, λόγω σχετικής αδυναμίας της Μεγίστης Λαύρας, την προστασία της Μονής ανέλαβε η Συντεχνία των Μπακάληδων της Κωνσταντινουπόλεως και στη συνέχεια, το 1781, η Ιερά Μονή της Αγίας Λαύρας της Πελοποννήσου, καθιστώντας τον Κουδουνά  Μετόχι της. Το ιστορικό της μετοχιοποιήσεως της Ιεράς Μονής του Αγίου Γεωργίου έχει καταγραφεί με λεπτομέρεια στον κώδικα της Αγίας Λαύρας, όπως μας πληροφορεί ο Α. Μήλλας στό βιβλίο του «Η Πρίγκηπος».

Όταν, το 1826, η Αγία Λαύρα καταστράφηκε, τη διαχείριση της Μονής ανέλαβε το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Το 1852, πάντως, με σύμφωνη γνώμη της Πύλης, οι Αγιολαυρίτες έστειλαν πάλι ηγούμενο στον Κουδου­νά. 


Το 1867, ο ιερομόναχος Σεραφείμ Γεωργίου έχτισε το μικρό παρεκκλήσιο των Αγίων Αποστόλων στην είσοδο της Μονής, που τότε ήταν πλάι στο Αγία­σμα. Το 1884 ο ιερομόναχος Αρσένιος Ρουφογάλης έχτισε το σημερινό ηγουμενείο, όπως μας πληροφορεί μαρμάρινη επιγραφή πάνω από την είσοδό του. Δέκα χρόνια αργότερα, στον μεγάλο σεισμό του 1894, το Καθολικό της Μονής, τα παρεκκλήσια και τα κελλιά υπέστησαν σοβαρές ζημιές. Οι μοναχοί τα υποστύλωσαν με ξύλινα δοκάρια, ώσπου την ηγουμενία ανέλαβε ο αείμνηστος Διονύσιος Παϊκόπουλος, άνδρας πανεπιστημιακής μορφώσεως και μεγάλων ικανοτήτων. Ο αρχιμανδρίτης Διονύσιος, εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία των ζημιών που προκάλεσε ο σεισμός, αντί να επισκευάσει το παλαιό Καθολικό, πράγμα που έκανε αργότερα, έχτισε νέο περικαλλή ναό, πολύ μεγαλύτερο και σε περίοπτη θέση, όμοιο με το Καθολικό της Μονής της μετανοίας του στα Καλάβρυτα. Ο ναός χτίστηκε το 1906, όπως δηλώνει μαρμάρινη επιγραφή πάνω από παραπόρτι του ιερού, ενώ τα εγκαίνιά του έγιναν με κάθε μεγαλοπρέπεια στις 10 Σεπτεμβρίου του 1908. Ένα χρόνο αργότερα χτίστηκε και το καμπαναριό. Έτσι ολοκληρώθηκαν τα κτίρια της Μονής. 


Μια μεγάλη πυρκαϊά, όμως, το καλοκαίρι του 1986, αποτέφρωσε το τετραώροφο οικοδόμημα των κελλιών που βρισκόταν εκεί, που σήμερα βλέπουμε μια μεγάλη ταράτσα. Εννέα χρόνια αργότερα καταστράφηκε από πυρκαϊά και το ηγουμενείο. Το 1997, με φροντίδα του Παναγιωτάτου Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, επισκευάστηκε το ηγουμενείο και εξωραΐστηκαν ο ναός του Αγίου Γεωργίου, όλα τα παρεκκλήσια καθώς και ο περιβάλλων χώρος.



Θα ήταν, όμως, παράλειψη να μην αναφέρουμε και λίγα στοιχεία για την πνευματική προσφορά του Μοναστηριού και την εν γένει βοήθειά του όχι μόνο προς τους Ρωμιούς, αλλά και προς όλους τους αλλογενείς της Βασιλεύουσας και της ευρύτερης περιοχής. Ο Αη-Γιώργης ο Κουδουνάς ήταν για αιώνες το άσυλο των φρενοβλαβών -των πειραγμένων, όπως τους έλεγαν. Όταν έφερναν τους πειραγμένους, κατά τη διάρκεια της νύχτας τους έδεναν σε σιδερένιους χαλκάδες, που ήταν στερεωμένοι στο δάπεδο του ναού (του παλαιού Καθολικού), μπροστά στην εικόνα του Αγίου, ενώ την ήμερα τους έβγαζαν έξω, στον κήπο της Μονής. Οι πιο πολλοί απ’ αυτούς θεραπεύονταν, και μετά, από ευγνωμοσύνη, παρέμεναν για κάποιο χρονικό διάστημα στο Μοναστήρι, προσφέροντας σ αυτό εθελοντική εργασία. Δυστυχώς, όμως, κατά την ανακαίνιση του 1987, όταν τοποθετήθηκαν μαρμάρινα δάπεδα στα παρεκκλήσια και στο Άγιασμα, αφαιρέθηκαν όλοι οι χαλκάδες. Σύμφωνα με πληροφορία του Α. Μήλλα, το 1862 ο Βυζάντιος Σκαρλάτος γράφει, πώς «εις τον ναόν του μοναστηρίου τούτου μεταφέρονται ανέκαθεν οι φρενοβλαβείς προς θεραπείαν, και η φράσις "είναι διά τον Κωδωνάν » αναλογεί παρά τοις ενταύθα χριστιανοίς σήμερον προς την των αρχαίων εκείνην: “πλεύσαις εις Αντίκιρραν...”». Βέβαια, αρκετοί Φράγκοι περιηγητές του 19ου αιώνα, με τον ορθολογισμό που τους χαρακτήριζε, δεν παρέλειψαν να ειρωνευθούν στις σημειώσεις τους τους "βάρβαρους" καλογήρους, που "δεν γνώριζαν τις νέες μεθόδους της επιστήμης". Δεν είχαν, βέβαια, όλοι την ίδια γνώμη. Πολλοί έβλεπαν έκπληκτοι τα θαύματα του Αγίου. Η Lady Hornby, για παράδειγμα, που από το 1856, -σύμφωνα με πληροφορία και πάλι του Α. Μήλλα- επισκέφθηκε αρκετές φορές το Μοναστήρι, με δέος παρατηρούσε κάθε φορά τους σιδερένιους χαλκάδες στις πλάκες του δαπέδου, μπροστά στην εικόνα του Αγίου. Η ίδια αναφέρεται και στα διάφορα αναθήματα-προσφορές, όσων κατά καιρούς θεραπεύθηκαν. 


Τα θαύματα του Αγίου ήταν και είναι πολλά όχι μόνο προς τους Ρωμιούς, οι οποίοι του έτρεφαν πάντοτε μεγάλη ευλάβεια -παλαιότερα δεν υπήρχε ρωμαίικη οικογένεια που να μην επισκεπτόταν τουλάχιστον μία φορά το χρόνο τον Κουδουνά-, αλλά και χωρίς εξαίρεση προς όλους, όσοι με πίστη προσέρχονται στη χάρη του. Έτσι εξηγείται η μεγάλη προσέλευση αλλοθρήσκων στο Μοναστήρι απ’ όλη σχεδόν την Τουρκία. Η μεγάλη σιδερένια πύλη του Μοναστηρίου, όπως μας πληροφορεί η χαραγμένη σε οθωμανικά και ρωμαίικα επιγραφή της, προσφέρθηκε από τον μουσουλμάνο Ρασούλ εφέντη, ως δώρο ευγνωμοσύνης προς τον Άγιο, για την θεραπεία της συζύγου του. 


Στις 23 Απριλίου, την ημέρα δηλαδή που εορτάζει ο Άγιος και πανηγυρίζει το Μοναστήρι, δεκάδες χιλιάδες προσκυνητές καταφθάνουν, όχι μόνο από την Κωνσταντινούπολη αλλά και από άλλες πόλεις, για να προσκυνήσουν το Μεγαλομάρτυρα και να ζητήσουν την βοήθειά του στα προβλήματά τους. Σχεδόν όλοι αυτοί οι προσκυνητές είναι αλλόθρησκοι. Πολλοί θα επιστρέψουν αργότερα, για να ευχαριστήσουν τον Αη-Γιώργη, που άκουσε την προσευχή τους και ικανοποίησε την επιθυμία τους, φέρνοντας και το απαραίτητο λάδι για το καντήλι του. Με συγκίνηση τους ακούς τότε να εξιστορούν ένας το πώς γιατρεύτηκε το παιδί του, άλλη το πώς έγινε μητέρα ύστερ’ από πολλά χρόνια ατεκνίας, τρίτος το πώς απέκτησε σπίτι κ.ο.κ.


Το δεύτερο πανηγύρι του Μοναστηριού γίνεται στις 24 Σεπτεμβρίου, εορτή της Παναγίας της Μυρτιδιωτίσσης και της Αγίας πρωτομάρτυρος Θέκλης. Και με την ευκαιρία αυτή, συρρέει πάλι μεγάλο πλήθος προσκυνητών.



* Φωτογραφίες από το βιβλίο του Ακύλα Μήλλα, «Αναδρομή στα Πριγκηπόνησα», έκδ. «Μίλητος».
© Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά, Πρίγκηπος
Α΄ έκδοση: 2004 – αντίτυπα: 5.000
Β΄ έκδοση: 2006 – αντίτυπα: 3.000
Εκδοτική επιμέλεια, παραγωγή και προσφορά: Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής, Ελλάδα
Διεύθυνση Ιεράς Μονής: Aya Yorgi Kuduna Rum Manastiri
Yücetepe Mevkii Büyükada
Isatanbul TÜRKIYE
(tel.: 090216 – 3823939)

Αναδημοσίευση από το  http://saintgeorgekoudounas.blogspot.gr/

Ο Άγιος Γεώργιος ο Κουδουνάς στην Πρίγκηπο της Πόλης- Aya Yorgi Kuduna Rum Manastiri Büyükada



Ελάχιστοι ορθόδοξοι αλλά χιλιάδες μουσουλμάνοι συρρέουν κάθε χρόνο στη γιορτή στο πετράδι της θάλασσας του Μαρμαρά...



    Στν Προποντίδα, γνωστ ς θάλασσα το Μαρµαρ, πολ κοντ στς νατολικς σιατικς κτές, βρίσκονται τ πανέµορφα Πριγκηπόννησα πνιγµένα στ πράσινο. Στν κορυφ το νοτίου λόφου τς Πριγκήπου, το μεγαλύτερου κα ραιότερου τν νησιν, δεσπόζει μον το γίου Γεωργίου «Κουδουν».
Ο Theophile Gautier πο πέρασε π τ μοναστρι τ 1852 γράφει: «Εναι κτισµένο στ σιωµα πο σχηµατίζουν ο τεράστιοι βράχοι το γρανίτη κα π τος ξστες του µπορες ρες πολλς ν ρεµβάζεις βλέπoντας τ γαλάζια περαντoσύνη τo ορανο κα τς θάλασσας». δ Gustave Schlumberger κατ τ διάρκεια νς ταξιδιο του στ Πριγκιπόν­νη­σα τ 1884 περιγράφει· «... φτάνεις σ' ατ μοναστρι) κολουθντας να π τ μαγευτικ µoνoπάτια πο διασχίζουν κάτω π τος κλώνους τν πεύκων τς µυρωµένες πλαγις τo νησιο κα ργώνουν μ τς καµπύλες τoυς τν ρχαία ατ λληνικ γ».
Η θέα πο προσφέρεται στν πισκέπτη εναι παράµιλλη. ματιά του γκαλιάζει τν πι κτεταµένο ρίζοντα μ τ γύρω νησι κα τς πόμοκρες παραλίες. ριστερα στραφτοκοπάει Μαρµαρς κα πέρα στ βάθος µόλις πο διακρίνεται νάµεσα στν πάχνη Κωνσταν­τι­νού­πολις. Δεξι ο σιατικς κτς πυκνοκατοικηµένες π τ Χαλκηδόνα µέχρι πέναντι π τ νησί. Τριγύρω παντο τ βουν μ τν πυκν βλάστηση κα τος τεράστιους γκους το γρανίτη πο ρθώνονται στς πό­τοµες πλαγιές. Κα κοντ –πολ κοντ– τ λλα νησι τς Προπον­τίδας.




Δημοσιεύουμε ένα ταξιδιωτικό κείμενο για την εξαίσια αυτή γιορτή στα Πριγκιπόννησα από την κα Ράλλη Παπαγεωργίου:

«H κυρία που βρισκόταν στο ίδιο φαιτόν (αλογάμαξα) με εμάς ήταν μουσουλμάνα. Γιατί όμως πήγαινε στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου και μάλιστα ανήμερα του ορθόδοξου Πάσχα; Το πρώτο σχόλιό μας ήταν για την κακή κατάσταση του δρόμου.
Στην Πρίγκηπο, όλοι οι δρόμοι είναι σκαμμένοι! Τελικά τη ρώτησα, «δεν είστε μουσουλμάνα;». «Είμαι». «Τότε γιατί πηγαίνετε σε ελληνορθόδοξο μοναστήρι;» «Ορθόδοξος, μουσουλμάνος, δεν έχει σημασία». «Γιατί πηγαίνετε;» επιμένω εγώ... «Πίστη!».
Έμεινα άφωνη με την απάντηση! Μια μουσουλμάνα πιστεύει στον Άγιο Γεώργιο! Μου εξήγησε πως πάει για να κάνει ευχή. Είναι η 4η ή η 5η φορά που πηγαίνει, ενώ ο γιος της δεύτερη. «Πραγματοποιήθηκαν οι ευχές σας;», τη ρωτάω. «Ναι», μου λέει, ενώ ο γιος της, αν και απογοητευμένος, επιμένει πιστεύοντας πως ίσως αυτήν -την 3η φορά- και η δική του ευχή πραγματοποιηθεί.
Φτάνοντας στους πρόποδες του λόφου που βρίσκεται το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά, το θέαμα είναι εκπληκτικό!!! Χιλιάδες άνθρωποι ανεβαίνουν την ανηφόρα που οδηγεί στο μοναστήρι! Είναι κυρίως μουσουλμάνοι! Οι Έλληνες είναι ελάχιστοι. Μου το είχαν επισημάνει και το προηγούμενο βράδυ της Ανάστασης στην εκκλησία του Πατριαρχείου, «φέτος δεν ήρθαν τόσοι πολλοί από Ελλάδα».
Άνδρες, γυναίκες, παιδιά ανηφορίζουν κρατώντας στα χέρια τους μια... κουβαρίστρα! Πολύχρωμες κλωστές κατά μήκος του δρόμου δίνουν χρώμα στο ήδη ανοιξιάτικο περιβάλλον. Οι άνθρωποι δένουν μικρές κορδέλες ή μαντιλάκια στα κλαδιά των δέντρων, αφήνουν σημειώματα ή ζωγραφιές, για να τους προστατεύει ο Άγιος από κάθε κακό, να αγοράσουν ένα σπίτι, να βρουν καλύτερη δουλειά, να τους αγαπήσει αυτός που θέλουν. «Το όνομα του Βεντούτ, στην καρδιά του, πρόσθεσε την αγάπη μου γι’ αυτόν, ας με αγαπήσει σε παρακαλώ!..».





Με τη φίλη μου τη Γιασεμίν διασχίζουμε δύσκολα τον πετρόχτιστο δρόμο. Είχε επισκεφθεί το μοναστήρι μικρή, όταν είχε έρθει με τους γονείς της από το Βέλγιο, αλλά δεν θυμάται και πολλά... Η ανηφόρα γίνεται πιο απότομη και κουραστική, και ο κόσμος περισσότερος. Αριστερά η θέα της θάλασσας του Μαρμαρά και η Πόλη από μακριά είναι μαγευτική. Μια κοπέλα μας προσφέρει κύβους ζάχαρης. «Τι είναι αυτό;», τη ρωτάμε. Έκανε ευχή, λέει, και πραγματοποιήθηκε. Η φίλη της μας εξηγεί πως όταν η ευχή σου πραγματοποιηθεί, την επόμενη χρονιά πρέπει να επιστρέψεις στην εκκλησία και να μοιραστείς τη... γλύκα της ευχής σου με όλους! «Τι ευχήθηκες;» ρώτησα τη νεαρή, γύρω στα 23-24 φαινόταν. «Να βρω δουλειά σε σχολείο». «Και βρήκες;». «Ναι», απαντά με ένα διάπλατο χαμόγελο ευτυχίας. «Ε, συγχαρητήρια τότε». Ανεβαίνοντας παρατηρώ πως υπάρχουν και άλλοι που κρατούν στα χέρια τους κουτιά με ζάχαρη. Μεγάλη επιτυχία ο Άγιος στους μουσουλμάνους, μονολογώ.
Αρκετά μέτρα πριν από την εκκλησία ξεκινά η ουρά για να εισέλθεις. Την προσπερνάμε με τη Γιασεμίν (ένεκα της δημοσιογραφικής ταυτότητας) και πάμε στην είσοδο του ναού. Απίστευτο! Μοναχοί πουλούν κεριά και μικρά κουδουνάκια (Άγιος Γεώργιος Κουδουνάς) στους μουσουλμάνους, που συνωστίζονται για να... ανάψουν το κερί και να φιλήσουν την εικόνα της Παναγίας και του Αγίου Γεωργίου. Μια γυναίκα με μαντίλα, υψώνοντας τα χέρια προς τα πάνω, όπως προσεύχονται δηλαδή οι μουσουλμάνοι, επαναλαμβάνει μάλλον ψιθυριστά την ευχή της μπροστά από την εικόνα της Παναγίας. Μια γυναίκα... μαντιλοφορούσα!
Γιορτή του παιδιού και γιορτή του αγίου Γεωργίου
Η ΗΜΕΡΑ της ονομαστικής εορτής του Αγίου Γεωργίου ταυτίστηκε φέτος με τη γιορτή του παιδιού στην Τουρκία. Για τους ορθόδοξους μπορεί η γιορτή να μεταφέρθηκε, όμως οι μουσουλμάνοι είναι... τυπικοί, όπως εδώ και πολλά χρόνια. «Στις 23 Απριλίου και στις 24 Σεπτεμβρίου ερχόμαστε», μου είχε είπε η συμπαθητική κυρία στο φαιτόνι. Το βλέμμα μου πέφτει στη Χάλκη. Η Θεολογική Σχολή δεν φαινόταν από το σημείο που βρισκόμουνα, όμως την είχαμε δει όταν περνούσαμε με το βαπόρι, βουβή ανάμεσα στα δέντρα.
Αν και απόγευμα ο ήλιος καίει... Ο κόσμος συνεχίζει να έρχεται, ενώ κάποιοι φαίνεται να έχουν προετοιμαστεί να περάσουν τη νύχτα τους εκεί, δίπλα στο μοναστήρι. Τελικά, τα θαύματα δεν έχουν θρησκεία και η πίστη είναι η ανάγκη του ανθρώπου να πιστέψει πως μπορεί να τα καταφέρει! Κατηφορίζοντας μαζέψαμε πολλούς κύβους ζάχαρης με τη Γιασεμίν. «Έκανες ευχή;» τη ρωτάω. «Ναι» μου απαντά, «εσύ;». Κι εγώ, να δούμε λοιπόν...
Γράφουν στον τοίχο ευχές
ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ του ναού κάποιες νεαρές κοπέλες έγραφαν σε ένα αλουμινιένο τμήμα του τοίχου την ευχή τους. Οι Τούρκοι αστυνομικοί επιτηρούν τη γραμμή που υπάρχει ακόμα και μέσα στην εκκλησία. Δεν φαίνεται να τους ενοχλεί, ούτε να ξαφνιάζονται. Μάλλον η πιο ξαφνιασμένη ήμουν εγώ. Μπροστά στην εικόνα του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά, όλοι... προσκυνούν! Η εικόνα είναι γεμάτη τάματα και πολλά ρολόγια!Δεν κατάλαβα για ποιο λόγο υπάρχουν τα ρολόγια, αλλά δεν πειράζει...Ούτε χρόνος υπήρχε, ούτε κάποιος διαθέσιμος να ρωτήσω. Όλοι ήταν είτε απασχολημένοι, είτε απορροφημένοι.Στο πίσω μέρος της εκκλησίας,πάνω στο βράχο, ορισμένες γυναίκες λιώνουν τους κύβους της ζάχαρης,κολλάνε τα κεριά και επαναλαμβάνουν ψιθυριστά την ευχή τους. Είναι 4 το απόγευμα και στην ουρά περιμένουν τουλάχιστον 1.000 άτομα. Ακόμη ανεβαίνουν...»

Δημοσιεύτηκε ακριβώς ένα χρόνο πριν στο  http://librodoro.blogspot.gr

Κουρέας στα 1966- Berber 1966


Το τζαμί του Ορτάκιοϊ- Ortaköy camii


Νισάντασι 1925- Nişantaşı 1925


Η περιοχή Meşrutiyet.

Άγιος Γεώργιος Μακροχωρίου-Bakırköy Aya Yorgi kilisesi


Διαβάστε για τον Άγιο Γεώργιο Μακροχωρίου

Αξιοθέατα της Πόλης-İstanbul manzaraları

Αξιοθέατα της Πόλης σε καρτ-ποστάλ του `70