Το κτίσμα αυτό-τα απομεινάρια πλέον σήμερα-βρίσκεται σχεδόν απέναντι στο Kefeli camii μέσα σε ένα οικόπεδο που χρησιμοποιείται ως βουλκανιζατέρ αυτοκινήτων.Η κατασκευή του ανάγεται στην παλαιολόγεια περίοδο, οι πλαϊνοί του τοίχοι δείχνουν ότι ήταν μέρος ενός μεγάλου κτίσματος. Υπάρχει πιθανότητα να ήταν το ταφικό παρεκκλήσι της σημαντικής μονής του Προδρόμου εν τη Πέτρα. Είναι ή μάλλον ήταν ένα κτίσμα με δύο επίπεδα με κατεύθυνση βορράς-νότος που κατέληγε σε αψίδα.
Στα οθωμανικά χρόνια πέρασε στα χέρια των Μολδαβών (Boğdan) οσποδάρων που ήταν αξιωματούχοι υπό την επίβλεψη του σουλτάνου στις παραδουνάβιες ηγεμονίες. Ήταν ζωσμένο από έναν ψηλό τοίχο και έτσι σωζόταν από τις κατά καιρούς φωτιές στην περιοχή. Το 17ο αι. νοικιάστηκε από το σουλτάνο σε ξένες πρεσβείες η έκταση που περιλάμβανε και το κτίριο αυτό.
Το 1634 και το 1657-58 στο σουηδό πρέσβη P. Strasburg και στον C. Ralamb.
Μέσα στον 18ο αι. έπαθε μεγάλες ζημιές από πυρκαγιά που ξέσπασε στην περιοχή, μάλλον το 1782. Μετά από αυτό για μεγάλο διάστημα η έκταση που ήταν μέσα το κτίριο χρησιμοποιούνταν ως μποστάνι.
Στα χρόνια του Α' παγκοσμίου πολέμου έγιναν κάποιες ανασκαφές και βρέθηκαν τρεις τάφοι αλλά δεν δημοσιεύθηκε κάτι για αυτό.
Στα χρόνια του 1930 το πάνω μέρος γκρεμίστηκε εξ ολοκλήρου και απέμεινε μόνο το κάτω μέρος. Στα χρόνια του 1950 μετατράπηκε σε κατοικία μιας και η περιοχή γέμισε με πρόχειρες κατοικίες (gecekondular). Τη δεκαετία του 1970 κάποιος ισχυρίστηκε ότι όλη η έκταση του ανήκει. Σήμερα η κατάσταση του κτίσματος είναι τραγική μιας και δεν έχουν απομείνει και πολλά από αυτό και αυτό που έμεινε χρησιμοποιείται ως χώρος φύλαξης ελαστικών.
Ο Πασπάτης ανέφερε για αυτό στη δεκαετία του 1870 : "Εκ των καλουμένων ευκτηρίων των Βυζαντίων, τούτο μόνον διεσώθη, κείμενον εν τω μέσω κήπου καλουμένου Μπογδάν Σεράι, ήτοι, ανάκτορον της Μολδαβίας. Ο κήπος ούτος, κείται ολίγα βήματα προς ανατολάς του Κεφελί μετσζηδί, της πάλαι μονής του Μανουήλ. Εντός του κήπου ίσταται μεμονωμένον το κτίριον τούτο, μήκους 6,20 και πλάτους 3,50 μ. Φέρει τρούλον μικρόν, σήμερον τετρυπημένον και καταπίπτοντα. Επί των εσωτερικών τοίχων, σώζονται εισέτι πάμπολλαι εικόνες, των οποίων τα πρόσωπα κατετρυπήθησαν δια λίθων και σιδήρου.(...) Τα όμβρια ύδατα εισρέοντα δια της μεγάλης οπής του τρούλου και των θυρίδων της αριστεράς πλευράς, φθείρουσιν οσημέραι τας εικόνας αυτάς. Το δάπεδον της εκκλησίας είναι δύο μέτρα άνω της γης. Υπό το δάπεδον τούτο, είναι ετέρα αίθουσα ισόγειος, πλήρης ακαθαρσιών.
Παλαιά και νεώτερα κονιάματα καλύπτουσι τους εσωτερικούς τοίχους. Το ευκτήριον αλλάτον κυρίους, επισκευάζετο, απεχρίοντο αι αρχαίαι εικόνες και απεικονίζοντο νέαι. Η εργασία αύτη καταφαίνεται εις τινά μέρη, όπου κατέπεσεν το τελευταίο κονίαμα, και αναφαίνοναται αι υποκάτω εικόνες. Εις τινά μέρη δια του μαχαιριδίου μου ανευρήκα τρία στρώματα κονιάματος, και τα τρία μετά εικόνων."
Στα οθωμανικά χρόνια πέρασε στα χέρια των Μολδαβών (Boğdan) οσποδάρων που ήταν αξιωματούχοι υπό την επίβλεψη του σουλτάνου στις παραδουνάβιες ηγεμονίες. Ήταν ζωσμένο από έναν ψηλό τοίχο και έτσι σωζόταν από τις κατά καιρούς φωτιές στην περιοχή. Το 17ο αι. νοικιάστηκε από το σουλτάνο σε ξένες πρεσβείες η έκταση που περιλάμβανε και το κτίριο αυτό.
Το 1634 και το 1657-58 στο σουηδό πρέσβη P. Strasburg και στον C. Ralamb.
Μέσα στον 18ο αι. έπαθε μεγάλες ζημιές από πυρκαγιά που ξέσπασε στην περιοχή, μάλλον το 1782. Μετά από αυτό για μεγάλο διάστημα η έκταση που ήταν μέσα το κτίριο χρησιμοποιούνταν ως μποστάνι.
Στα χρόνια του Α' παγκοσμίου πολέμου έγιναν κάποιες ανασκαφές και βρέθηκαν τρεις τάφοι αλλά δεν δημοσιεύθηκε κάτι για αυτό.
Στα χρόνια του 1930 το πάνω μέρος γκρεμίστηκε εξ ολοκλήρου και απέμεινε μόνο το κάτω μέρος. Στα χρόνια του 1950 μετατράπηκε σε κατοικία μιας και η περιοχή γέμισε με πρόχειρες κατοικίες (gecekondular). Τη δεκαετία του 1970 κάποιος ισχυρίστηκε ότι όλη η έκταση του ανήκει. Σήμερα η κατάσταση του κτίσματος είναι τραγική μιας και δεν έχουν απομείνει και πολλά από αυτό και αυτό που έμεινε χρησιμοποιείται ως χώρος φύλαξης ελαστικών.
Ο Πασπάτης ανέφερε για αυτό στη δεκαετία του 1870 : "Εκ των καλουμένων ευκτηρίων των Βυζαντίων, τούτο μόνον διεσώθη, κείμενον εν τω μέσω κήπου καλουμένου Μπογδάν Σεράι, ήτοι, ανάκτορον της Μολδαβίας. Ο κήπος ούτος, κείται ολίγα βήματα προς ανατολάς του Κεφελί μετσζηδί, της πάλαι μονής του Μανουήλ. Εντός του κήπου ίσταται μεμονωμένον το κτίριον τούτο, μήκους 6,20 και πλάτους 3,50 μ. Φέρει τρούλον μικρόν, σήμερον τετρυπημένον και καταπίπτοντα. Επί των εσωτερικών τοίχων, σώζονται εισέτι πάμπολλαι εικόνες, των οποίων τα πρόσωπα κατετρυπήθησαν δια λίθων και σιδήρου.(...) Τα όμβρια ύδατα εισρέοντα δια της μεγάλης οπής του τρούλου και των θυρίδων της αριστεράς πλευράς, φθείρουσιν οσημέραι τας εικόνας αυτάς. Το δάπεδον της εκκλησίας είναι δύο μέτρα άνω της γης. Υπό το δάπεδον τούτο, είναι ετέρα αίθουσα ισόγειος, πλήρης ακαθαρσιών.
Παλαιά και νεώτερα κονιάματα καλύπτουσι τους εσωτερικούς τοίχους. Το ευκτήριον αλλάτον κυρίους, επισκευάζετο, απεχρίοντο αι αρχαίαι εικόνες και απεικονίζοντο νέαι. Η εργασία αύτη καταφαίνεται εις τινά μέρη, όπου κατέπεσεν το τελευταίο κονίαμα, και αναφαίνοναται αι υποκάτω εικόνες. Εις τινά μέρη δια του μαχαιριδίου μου ανευρήκα τρία στρώματα κονιάματος, και τα τρία μετά εικόνων."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου