Άγιος Ιωάννης εν τω Τρούλλω στα 1939- Hirami Ahmet Pasa camii 1939

Εφημερίδα "Νέα Ανατολή"

Εφημερίδα τουρκική με ελληνικούς χαρακτήρες, ιδρυθείσα το 1850, με γραφεία στην Ebussuut caddesi στο δρόμο δίπλα στην Υψηλή Πύλη.

Κουβεντούλα

Ώρα για ένα τσιγάρο

Με φόντο τον πύργο του Γαλατά.

Μανάβης- Manav

Το Σκούταρι στα 1887- Üsküdar 1887

Το Ρούμελι Χισάρ από ψηλά- Rumeli hisarı havadan

Φωτογραφείο Κ.Γ.Σοφιανού

Απέναντι της Αγγλικής Πρεσβείας στο Πέραν

Ο σταθμός του Bostancı

Φωτογραφείο Abdullah Freres

Φωτογράφος της Αυτού Μεγαλειότητος του Σουλτάνου. Το φωτογραφείο στη Μεγάλη Οδό του Πέραν.

Διασκέδαση στα 1933

Το Yeniköy στα τέλη του 19ου αι.

Πλανόδιοι πωλητές

Σοκάκι στο Αϊβάν Σαράι

Αγορά στο Μπουγιούκ Ντερέ

Κατάστημα

Φωτογραφείο "Αντρειωμένος"

Διαφήμιση του φωτογραφείου "Κ. Αντρειωμένος" στα τέλη του 19ου αι. Ήταν ένας από τα πιο γνωστά φωτογραφεία της εποχής.

Παγωτατζής

Σπουδαστές διασκεδάζουν σε εκδρομή

Σπουδαστές διασκεδάζουν  υπό τους ήχους μουσικής σε εκδρομή στα Πριγκηπόννησα.

Είδη ναυτιλίας

Kart visit της επιχείρησης των Υιών Π. Σταυρόπουλου για είδη ναυτιλίας

Περιμένοντας στη βρύση για νερό

Κάρο στην Kennedy caddesi

Κάρο στην παραλιακή λεωφόρο στο ύψος του Ahir kapi.

Σαλεπιτζής

Πλανόδιος μανάβης

Βουτιά από τη γέφυρα Unkapanı

Βουτιά από τη γέφυρα Unkapanı, τη σημερινή Atatürk, τη δεύτερη γέφυρα του Κεράτιου κόλπου,

Η Υψηλή Πύλη τον 19ο αι.

Ο σιδηροδρομικός σταθμός του Haydarpaşa στα 1959

Φωτογραφία από αέρος του σιδηροδρομικού σταθμού του Haydarpaşa στην ασιατική όχθη.

Η είσοδος του Κεράτιου κόλπου στα 1870

Στα δεξια κάτω ο μιναρές του Yeni camii, η ξύλινη γέφυρα του Γαλατά, το Καράκιοϊ απέναντι και στο βάθος το ανάκτορο του Ντολμά μπαξέ.

Μονή Αγίου Γεωργίου στη Χάλκη

Η αγιοταφίτικη μονή του Αγίου Γεωργίου βρίσκεται στην ανατολική ακτή της
Χάλκης, αντίκρυ στην Πρίγκηπο. Τα κελιά της μοιάζουν να αιωρούνται,
κρεμασμένα πάνω από τους γκρεμούς της απότομης ακτής, γι' αυτό την
αποκαλούσαν και «Αγιο Γεώργιο του Κρημνού».
Η ακριβής χρονολογία ίδρυσης της μονής δεν είναι εξακριβωμένη. Όμως,
θεωρείται επίσης αρχαία, όπως οι άλλες δυο μονές του νησιού (Αγίας
Τριάδας και Καμαριώτισσας). Δηληδή πως υπήρχε από τα χρόνια του
Βυζαντίου. Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, η σημερινή μονή ιδρύθηκε
μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης στη θέση της παλαιάς βυζαντινής
«Σκήτης του Ακεψιμά», η οποία είχε ερειπωθεί ύστερα από τις επιδρομές
των Λατίνων.
Η επανίδρυση αυτή τοποθετείται στο β΄ μισό του 16ου αιώνα, μεταξύ 1563-
1593, όπως προκύπτει από έγγραφα επικοινωνίας του τότε ηγούμενου
Αρσενίου με τον τσάρο της Ρωσίας. Το 1758 βρισκόταν σε κατάσταση
ερειπιώδη και ανοικοδομήθηκε εκ βάθρων από τον μητροπολίτη Ιωαννίκιο
Καρατζά, ο οποίος μετέπειτα έγινε Οικουμενικός Πατριάρχης. Ό Ιωαννίκιος,
μετά την καθαίρεση του από τον οικουμενικό θρόνο, εμόνασε στη μονή,
της οποίας ήταν πλέον κτήτωρ, για το υπόλοιπο του βίου του.
Δυσαρεστημένος από το Φανάρι, πριν το θάνατό του την αφιέρωσε στον
Πανάγιο Τάφο. Έτσι η μονή έγινε αγιοταφίτικο μετόχι.
Όπως αναφέρουν προσκυνητές, το καθολικό της ήταν εξαιρετικής τέχνης,
με ξυλόγλυπτο τέμπλο, μαρμάρινα κοσμήματα και υπέροχο μωσαϊκό
δάπεδο. Από τον παλιό αυτό ναό σώθηκε μόνο η εικόνα του Αγίου
Γεωργίου (ιστορημένη το 1764 «δια χειρός Μελετίου μοναχού»), από την
πυρκαγιά που τον κατέκαυσε το 1881. Τον αμέσως επόμενο χρόνο το
καθολικό κτίστηκε ξανά, έπειτα από γενναία χορηγία του τσάρου της
Ρωσίας.
Τα επόμενα χρόνια έζησε και πέθανε εδώ το 1910 ο πατριάρχης
Ιεροσολύμων Νικόδημος Α΄, ο τάφος του οποίου υπάρχει στον περίβολο
της μονής. Στη συνέχεια ηγούμενοι αναδείχθηκαν ο Γερμανός
Αποστολάτος (1918-37), ο Ιωάννης Οικονομίδης ή «Παπαγιάννης» (1939-
88), ο Θεοφάνης (1989-94) και ο Φώτιος ως το 1999.
Σήμερα είναι εγκαταλελειμμένη και χρήζει αναστήλωσης, αφού από το
σεισμό της Νικομήδειας του 1999 έπαθε σοβαρές ζημιές.

Μονή Αγίου Γεωργίου Κουδουνά στην Πρίγκηπο

Η μονή Αγίου Γεωργίου Κουδουνά Πριγκήπου είναι από τις αρχαιότερες
των Πριγκηπονήσων, αφού ήταν κτισμένη το 10ο αιώνα στα χρόνια του
Νικηφόρου Φωκά.

Το 1204 πιθανότατα ερειπώθηκε από τους Λατίνους επιδρομείς της Δ΄
Σταυροφορίας. Επίσης, το 1302 σε πειρατική επιδρομή τα κτίριά της
καταστράφηκαν από φωτιά. Αναγκαστικά οι μοναχοί της την
εγκατέλειψαν, αφού πρώτα έκρυψαν την εικόνα του Αγίου Γεωργίου σε
απόκρημνη, δυσπρόσιτη περιοχή. Την εικόνα ανακάλυψε πολλούς
αιώνες αργότερα ένας τσοπάνος από την Πελοπόννησο, στον ύπνο του
οποίου είχε εμφανιστεί ο άγιος, σύμφωνα με τοπική παράδοση. Έτσι
ξαναχτίστηκε η μονή, στα 1751-1752 σύμφωνα με πατριαρχικά σιγίλια,
από τον μοναχό Ησαΐα.

Το 1781 η μονή προσαρτήθηκε στην Αγία Λαύρα των Καλαβρύτων. Το
1806 κτίστηκε στο βουνό το συγκρότημα των «παλιών» κελιών, όπως
αποκλήθηκαν μεταγενέστερα, από τον ηγούμενο Αρσένιο. Το 1821, με
το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης, οι Τούρκοι γνωρίζοντας τη
σχέση της μονής με τη Λαύρα της Πελοποννήσου επιτέθηκαν στο
μοναστήρι και σκότωσαν τους καλογήρους. Σώθηκαν μόνο δύο, οι
οποίοι διέφυγαν, ξυρισμένοι και μεταμφιεσμένοι. Τα επόμενα χρόνια η
μονή κατάφερε να ξαναλειτουργήσει, έστω και με δυσκολία. Μάλιστα, το
1884 ανεγέρθηκε διώροφο πέτρινο κτίριο, από τον ηγούμενο Αρσένιο,
ενώ το 1908 κτίστηκε νέο ευρύχωρο καθολικό από τον αρχιμανδρίτη
Διονύσιο, ο οποίος μόνασε ως το 1936 που απεβίωσε σχεδόν
αιωνόβιος. Στο μεταξύ μετά το 1922 η μονή έχασε την κτηματική
περιουσία της, η οποία απαλλοτριώθηκε από το τουρκικό κράτος.

Μετά το θάνατο του Διονυσίου, στη μονή απέμεινε ως μοναδικός
μοναχός, ο υποτακτικός του Κλεόνικος, που την υπηρέτησε ως το
θάνατό του, το 1969. Τον διαδέχθηκε ο Κωνσταντίνος Παϊκόπουλος.
Μια πυρκαγιά που ξέσπασε το 1986 στις πλαγιές του βουνού, έφτασε
ως τα ιστορικά κελιά της μονής καταστρέφοντάς τα. Έτσι έχασε την
επιβλητικότητά της και την παραδοσιακή μορφή της. Οι μεταγενέστερες
ατυχείς παρεμβάσεις αλλοίωσαν τη φυσιογνωμία της.

Κάθε Κυριακή Λειτουργεία και ανοιχτά ώρες εκκλησιών.
Buykada Yucetepe Mevki, 0090 216 382 3939 Buyukada

Ναός του Αγίου Γεωργίου στο Γενίκιοϊ

Η εκκλησία αναφέρεται στη λίστα του Πατεράκη με ημερομηνία 1604, επίσης ο Γραμματέας του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων Παύλος το 1652 την αναγράφει με το όνομα του Αγίου Γεωργίου και του Αγίου Σάββα.Ο İnciciyan στο τέλος του 18ου αι. με το όνομα του Αγίου Γεωργίου. Η σημερινή εκκλησία επισκευάστηκε την 1η του Μάη του 1851.Στην αυλή της εκκλησίας είναι θαμμένοι οι πατριάρχες Ιεροσολύμων Πολύκαρπος (1827), IV. Αθανασίου (1844) και II. Κύριλλος (1877). Οι εξωτερικές διαστάσεις 28,25 x 15,1 μ. δομή,και περίπου 10,1 μ. σε ύψος.

Ναός του Αγίου Γεωργίου στα Ψαμαθειά

Η εκκλησία βρίσκεται στην A. Nafiz Gürman Caddesi. Λέγεται ότι η ιστορία της φθάνει στο παρελθόν μέχρι και το 1132. Ο Gerlach γράφει ότι επισκέφθηκε την εκκλησία στις 23 Απριλίου 1583. Το 1652 την εκκλησία επισκέφθηκε ο γραμματέας του πατριαρχείου Ιεροσολύμων Παύλος και γράφει για ένα βυζαντινό κτίσμα με τρούλο. Η πυρκαγιά του 1782 κατέστρεψε πολλές ειόνες της εκκλησίας. Ο σημερινός ναός χτίστηκε το 1834 από τον αρχιτέκτονα Νικόλαο Nikitadis. Επιδιορθώθηκε το 1966, και σύμφωνα με την επιγραφή ολοκληρώθηκε με τη βοήθεια του Αθανασιάδη Βασίλειου. Οι εξωτερικές διαστάσεις είναι 16,67 x 15,1 μ. και περίπου 14 μέτρα ύψος.

Ναός του Αγίου Γεωργίου στο Κουσκουντζούκ

Η εκκλησία για πρώτη φορά αναφέρεται από τον Eremya Kömürciyan (1637 - 1695). Ο S. Hovhannesyan (1740 – 1805) την αναφέρει με το όνομα άγιος Παντελεήμων και γράφει πως υπήρχε και αγίασμα. Οι χριστιανοί που ήρθαν στην Πόλη από τη Σινασό το 1821 ενδιαφέρθηκαν για την εκκλησία. Ο ναός ανακαινίστηκε μεταξύ 1951 και 1995. Η τρίκλιτη βασιλική εκκλησία έχει διαστάσεις 19,56 x 12,78 μ. και περίπου 7,3 μ. σε ύψος.

Ναός του Αγίου Γεωργίου στο Καντίκιοϊ

Η εκκλησία που βρίσκεται στο Yeldeğirmeni Rasimpaşa Karakolhane Sokak χτίστηκε το 1919 από ξύλο. Το 1933 πάρθηκε απόφαση να χτιστεί από πέτρα ωστόσο αυτό μπόρεσε να γίνει μόλις το 1953. Η εκκλησία είναι βασιλική με τρούλο και στην κατασκευή του καμπαναριού χρησιμοποιήθηκαν ράγες τρένου.

Ναός του Αγίου Γεωργίου Αγιοταφικό Μετόχι στο Φανάρι

Η εκκλησία που βρίσκεται στην Vodina Caddesi αριθμός 53, χτίστηκε το 1132. Το όνομα της εκκλησίας αναφέρεται και στη λίστα του Τρύφων με ημερομηνία 1583 και στη λίστα του Πατεράκη του 1604. Μετά την πυρκαγιά το 1640 το κτίριο επισκευάστηκε από τους γουναράδες. Το 1652 ήρθε στην Κωνσταντινούπολη από το πατριαρχείο Αντιοχείας ο γραμματέας Παύλος και μνημονεύει την εκκλησία με το όνομα Αναστάσεως - Αγίου Τάφου. Σε κάποιες πηγές του 17ου αι. η εκκλησία αναφέρεται ως μοναστήρι του πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Το 1691 η εκκλησία ξαναχτίστηκε μετά από πυρκαγιά από τον Κάλφα Παύλο. Το 1728 για ακόμα μια φορά κάηκε και ξαναχτίστηκε το 1730. Σύμφωνα με επιγραφή ο ναός το 1833, 1834 και το 1913 ανακατασκευάστηκε. Οι εξωτερικές διαστάσεις της εκκλησίας είναι 32,9 Χ 14:29 μ. και 9,8 μ. σε ύψος. .

Ναός του Αγίου Γεωργίου στο Τσεγκέλκιοϊ

O ἀξιόλογος ἐρευνητὴς καὶ ἐκκλησιογράφος Μαν. Γεδεὼν περιγράφοντας τοὺς Ναοὺς τῆς Ἀσιατικῆς ὄχθης τοῦ Βοσπόρου λέει «...ὁ ναὸς τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τσεγκέλκιοϊ ἱδρύθηκε τὸν ιη´ αἰῶνα, ἐνῷ οἱ ἐκκλησίες τοῦ Κουσκουντζουκίου καὶ τῆς Χρυσουπόλεως εἶναι Βυζαντινοί». Καὶ βέβαια ὁ ναός, ὅπως εἶναι σήμερα, δὲ φαίνεται νὰ ἔχῃ Βυζαντινὴ προέλευση. Τὸ ὅτι ὅμως χαρακτηρίζεται ὡς κτίσμα τοῦ 18ου αἰῶνα ἂν μή τι ἄλλο εἶναι λαθεμένο καὶ φυσικὰ ἀβάσιμο. Σὲ τούτη τὴν περιγραφὴ ἔρχονται ν᾽ ἀντιπαραταχθοῦν οἱ ἀναφορὲς τοῦ Προκοπίου τοῦ 6ου αἰῶνα καὶ τὰ γραπτὰ κείμενα τοῦ Gylli τοῦ 1544 ἀλλὰ καὶ διάφορα ἔγγραφα τοῦ 18ου αἰῶνα. Κώδικες μὲ ἡμερομηνία 1774 - 1779 ἀναφέρουν ὅτι ὁ ναὸς ὑπέστη σοβαρὴ μεταρρύθμιση τὸ 1690. Ἐκτὸς κὶ ἂν οἱ κώδικες αὐτοὶ μεταφράσθηκαν πλημμελῶς καὶ ἡ «μεταρρύθμιση» ἐκλήφθηκε ὡς «οἰκοδόμηση». Ἀρμένιος ἱστορικὸς συνηγορώντας στὰ περὶ μεταρρύθμισης γράφει τὸ 1750 τὰ ἑξῆς «...ὁ ναὸς τῶν Ῥωμιῶν, ὁ Ἅγιος Γεώργιος εἶναι πρόσφατα ἀνακαινισμένος, γιατὶ τὸ παλιὸ κτίσμα εἶχε φθαρεῖ ἀπὸ τὸ πέρασμα τῶν αἰώνων», ἐνῷ ἀνώνυμος μὲ τὰ στοιχεῖα Β.Χ.Ε.Α. συγγραφέας περιγράφοντας τὰ κτίρια τῆς Κωνσταντινούπολης πότε κτίσθηκαν, πως ἐλέγοντο στὴ Χριστιανικὴ ἐποχὴ καί πως λέγονται τώρα, ποία εἶναι ἀπὸ ἐκκλησίες καὶ ποία ἔκτισαν οἱ Τούρκοι, μᾶς πληροφορεῖ ὅτι «τὸ Τσεγκέλκιοϊ, Πρῶτος Δίσκος, ἢ Χρυσοκέραμος, διότι εἶχε περίκαλλον ναὸν Ἁγίου Γεωργίου μὲ χρυσᾶ κεραμίδια». Εἶναι ὅμως ἐνδεχόμενο νὰ βλέπῃ κανεὶς τὰ πράγματα ἀλλοιωμένα μεσ᾽ ἀπὸ τὸ πρίσμα τῆς φαντασίας του καὶ νὰ παραδίνεται σὲ ρομαντικὲς νοσταλγίες, πρᾶγμα ποὺ σίγουρα συνέβηκε σὲ μερικοὺς πρώιμους προφῆτες. Τουρκικὸ φιρμάνι μὲ χρονολογία hicri 1246 δηλαδὴ 1830 ἐκδίδεται μὲ σκοπὸ νὰ παράσχῃ ἄδεια ἐπισκευῆς στὸ Ναό. Ἡ ἄδεια συμπίπτει χρονολογικὰ μὲ τὴν ἐποχὴ ποὺ μητροπολίτης Χαλκηδόνας ἦταν ὁ κ. Ζαχαρίας (1826- 1843) καὶ ἀφοροῦσε τὴν μεγέθυνση τοῦ ναοῦ σὲ μῆκος μὲ σκοπὸ νὰ ἐξυπηρετήσῃ τὶς ἀνάγκες τοῦ ὀλοὲν αὐξανομένου Χριστιανικοῦ πληθυσμοῦ. Τοῦτο ἀποκαλύπτεται ἀπὸ μαρμάρινη πλάκα μὲ ἀνάγλυφα γράμματα καὶ ἡμερομηνία 1830, ὅπου ἀπαριθμοῦνται τὰ ὀνόματα ὅσων συνεισέφεραν οἰκονομικά, ἀλλὰ καὶ ὅσων πρόσφεραν οἰκειοθελὴ ἐργασία γιὰ τὸ μεγάλωμα τῆς ἐκκλησίας. Ἐπιτύμβια πλάκα μὲ χαραγμένο πάνω της κείμενο σὲ μορφὴ Ὀμηρικοῦ ἑξαμέτρου ἀναφέρει κάποιον Δημήτριο Ψυχάρη Χιακῆς καταγωγῆς, κατὰ πᾶσαν πιθανότητα προγόνου τοῦ γλωσσολόγου Γιάννη Ψυχάρη, ὡς ἕνα ἀπ᾽ τοὺς κτήτορες τῆς ἐκκλησίας, ἡ ὁποία, ἂν ὑπολογίσει κανεὶς ἀπ᾽ τὴν σημερινή της μορφή, ἦταν ἀρκετὰ μεγάλη καὶ διατηρήθηκε ἔτσι μέχρι τὸ 1925. «Κατὰ ταῦτα ἡ ἐκκλησία φαίνεται ὅτι ἧτο ἐκτισμένη πρὸς τὴν παραλίαν, ἕνεκα δὲ τῆς ρυμοτομήσεως μετεφέρθη κατὰ τίνα μέτρα μεσογειότερον καὶ τοιαύτη ὑφίστατο μέχρι τοῦ 1827 - 1829, ὅτε ἐκ Θεμελίων ἀνοικοδομήδη μεγαλοπρεπῶς ἡ μέχρι σήμερον ἐκκλησία, φροντίδι καὶ ἐπιμέλεια, φιλοχρήστων καὶ φιλογενῶν ἐνοριτῶν». Φαίνεται ὅμως πως ἡ ταλαιπωρία τοῦ Ναοῦ εἶχε συνέχεια. Τὸ 1925 ἔγινε ἀναγκαστικὴ ἀπαλλοτρίωση σὲ ὅλα τὰ κτίσματα τοῦ χώρου, ἀπ᾽ ὅπου θὰ περνοῦσε ὁ παραλιακὸς αὐτοκινητόδρομος. Ἔτσι κόπηκε τὸ νότιο τμῆμα τοῦ ναοῦ, ὅλος ὁ νάρθηκας, μέρος τοῦ πρόναου καὶ τὰ τρία τέταρτα τῆς δεξιᾶς πλευρὰς του, γιὰ νὰ πάρῃ τὸ σημερινὸ παράδοξο γιὰ ναὸ σχῆμα. Ἤδη ἀπὸ τοὺς δώδεκα Ἰωνικοῦ ρυθμοῦ κίονες (ἕξι στὸ δεξιὸ καὶ ἕξι στὸ ἀριστερὸ κλίτος) τοῦ ναοῦ, ποὺ στὰ κιονόκρανα τους ἔφεραν τὶς παραστάσεις τῶν δώδεκα Ἀποστόλων σήμερα σῴζονται οἱ τρεῖς στο δεξιὸ καὶ οἱ τέσσερις στὸ ἀριστερὸ κλίτος. Θέλοντας ν᾽ ἀποθανατίσει τὴν κατεδάφιση αὐτὴ ὁ ἀριστερὸς ἱεροψάλτης τῆς ἐποχῆς, ἔγινε ἀντιληπτὸς ἀπὸ τοὺς ἰθύνοντες τὴν ἐπιχείρηση καί ἀφοῦ σύρθηκε στὸ ἀστυνομικὸ τμῆμα, τοῦ ἀφαιρέθηκε τὸ φίλμ, ποὺ ἦταν ἴσως τὸ μοναδικό, ἀποκαλυπτικὸ στοιχεῖο μιᾶς ἀνιστόριτης πράξης. Ἐὰν πάρουμε ὡς δεδομένο ὅτι τὸ σημερινὸ μῆκος τοῦ ναοῦ εἶναι 21 μέτρα, ἔπρεπε ὁ Ἅγιος Γεώργιος πρὶν τὸ 1925 νὰ εἶχε διαστάσεις 32 μέτρα μῆκος, 16 μέτρα πλάτος καὶ 11 μέτρα ὕψος. Ἦταν δηλαδὴ Ναὸς τοῦ τύπου Ἑλληνιστικῆς τρίκλιτης Βασιλικῆς χωρὶς τροῦλλο. Ἱστορικὴ ἀναδρομὴ σὲ δημόσια κτίσματα μᾶς γνωστοποιεῖ ὅτι τὸ σχῆμα αὐτὸ προῆλθε ἀπὸ τὰ μεγαλοπρεπῆ πολύκλιτα κτίρια τῆς Ῥωμαϊκῆς Ἀγορᾶς ποὺ χρησίμευαν ὡς δικαστήρια καὶ τόποι συναλλαγῶν, τὰ ὁποῖα προσαρμόσθηκαν στὴ Χριστιανικὴ θρησκεία καὶ λατρεία, ἐπειδὴ ἡ ὀνομασία τους συνδέθηκε μὲ τὴν ἔννοια τοῦ «Βασιλέως Χριστοῦ». Ἰωσὴφ Κωνσταντινίδης

Ναός του Αγίου Γεωργίου στο Μακροχώρι

 Ὁ ναὸς τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἐγκαινιάσθηκε στὶς 2 Μαΐου 1832. Χτίσθηκε σὲ οἰκόπεδο ποὺ προσέφεραν οἱ Σαράντης καὶ Πέτρος Γιαντζόγλου, μὲ χρήματα ποὺ συγκεντρώθηκαν ἀπὸ δωρεὲς τῶν κατοίκων καὶ κυρίως τῆς συντεχνίας τῶν «μπαχτσεβάνηδων».

Ἡ ἐκκλησία σήμερα, μέσα στὸ ὄμορφο φροντισμένο περιβόλι της, διατηρεῖται σὲ καλὴ κατάσταση, ἂν καὶ ἔχει ὑποστεῖ, κατὰ κάποιον τρόπο, ἀκρωτηριασμό.

Τὸ 1985, καὶ παρὰ τὶς διεθνεῖς διαμαρτυρίες γιὰ παραβίαση τῶν θρησκευτικῶν δικαιωμάτων, ὁ Δῆμος προχώρησε σὲ διαπλάτυνση τοῦ δρόμου καὶ κατεδάφισε τὸν νάρθηκα. Ξύλινη κατασκευὴ στὸ πλάϊ τοῦ ναοῦ χρησιμεύει σήμερα, ὡς νάρθηξ.

Ἰσμήνη Καπάνταη