Οι νέοι σικελικοί εσπερινοί είχαν προπαρασκευασθή. Η Κωνσταντίνου πολις θ' αναζούσε με νέον λουτρον αίματος τας ημέρας και τας νύχτας των σφαγών των σουλτάνων Σελήμ του Α' και του Ιμβραήμ Χάν. Όλα ήσαν έτοιμα. Δεν έλειπε παρά η έκδοσις του φετφά του σεϊχουλισλάμ, δια του οποίου θα εκαλούντο οι μουσουλμάνοι εις επίθεσιν κατά των απίστων υπέρ της απειλούμενης θρησκείας. Αλλ΄ ο σεϊχουλισλάμ δεν απήντησεν εις την εντολήν με την προθυμίαν που επερίμενεν ο σουλτάνος. Είπομεν ότι εζήτησε ολίγον καιρόν δια να σκεφθη. Ο σουλτάνος εδυσφόρησεν, αλλ' ηναγκάσθη να περιμένη. Η ε ξουσία του σεϊιχουλισλάμ εις τα θρησκευτικά ζητήματα ήτο απεριόριστος και η έκδοσις φετφά, όπως ο ζητούμενος τότε υπό του Μαχμούτ, ήτο αποκλειστικόν του δικαίωμα. Οι σεϊχουλισλάμ ικανοποιούσαν συνήθως τυφλώς τας σουλτανικάς θελήσεις, διότι αν ο σουλτάνος δεν ημπορούσε να τους αφαιρέση τα μεγάλα δικαιώματα που είχαν εξ αυτού του Κορανίου, του ιερού νόμου δηλαδή της αυτοκρατορίας, ημπορούσεν όμως ν' αντικαθιστά τον σεϊχουλισλάμ και να διατάσση την θανάτωσίν του μετά την έκπτωσίν του.
Αλλ' ο κατά τον Μάρτιον του 1821 θρησκευτικός αρχηγός των Τούρκων ήτο άνθρωπος με αυτοβουλίαν, με ισχυρόν χαρακτήρα και με αντίληψιν δικαίου. Ψυχραιμότερος του σουλτάνου, βλέπων εις τα λαμβανόμενα υπό του Μαχμούτ μέτρα δημιουργίαν νέων κινδύνων και αποφάσεις αδίκους εναντίον αθώων ίσως ανθρώπων, ηθέλησε να στάθμιση τα πράγματα πριν ςκδώση τον φοβερόν φετφάν.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης επληροφορήθη τα διατρέχοντα και παραλαβών και τον Πατριάρχην Ιεροσολύμων Πολύκαρπον και μερικούς άλλους, έσπευσεν εις την κατοικίαν του σεϊχουλισλάμ. Ήθελε να βεβαιωθη αν όσα ήκουσε περί κηρύξεως Ιερού πολέμου ήσαν αληθή και ν' αποτρέψη τον κίνδυνον. Ο Μωαμεθανός ιεράρχης του εβεβαίωσε την επιθυμίαν του σουλτάνου δια την έκδοσιν του φετφά και ο Γρηγόριος, αφού επροσπάθησε να τον πείση ότι ο ελληνικός πληθυσμός της Κωνσταντινουπόλεως ήτο αμέτοχος εις την επανάστασιν του Υψηλάντη, τον εξώρκισεν εν ονόματι του Θεού και του ανθρωπίνου δικαίου ν' αποτρέψη την αποφασισθείσαν εις ώρας ψυχικής παραφοράς άδικον σφαγήν.
Ο σεϊχουλισλάμ ήκουσε τον Πατριάρχην με ευμένειαν και του απήντησε : - Μην αμφιβάλλετε δια την φιλανθρωπίαν μου και την ειλικρίνειαν του χαρακτήρος μου. Αλλ' αποδείξατέ μου ότι η επανάστασις αυτή δεν έχει γενικόν χαρακτήρα, όπως βεβαιούται, δηλώσατε μου ότι η πλειονότης του Έθνους σας δεν είναι ένοχος. Όλα τα άλλα εξαρτώνται παρ' εμού. Ούτε η υψηλή θέσις που κατέχω, ούτε αυτός ο κίνδυνος της ζωής μου ημπορούν να μου μεταβάλουν την αδιάσειστον απόφασιν να υπερασπισθώ με όλας μου τας δυνάμεις Έθνος, που απειλείται από αφανισμόν.
Ο Πατριάρχης υπεσχέθη αυτήν την επίσημον απόδειξιν. Με την πεποίθησιν πλέον ότι η σπάθη του Δαμοκλέους εκρέματο από μίαν κλωστήν επάνω από τας κεφάλας όλων των Ελλήνων, απεφάσισε την έκδοσιν των επιτιμίων κατά του Υψηλάντη και του Σούτσου και την αποδοκιμασίαν της επαναστάσεως υπό της Μεγάλης Εκκλησίας. Συνετάχθησαν τότε τρία πατριαρχικά έγγραφα, δια τνν οποίων αφωρίζοντο ο Αλέξανδρος Υψηλάντης και ο Μιχαήλ Σούτσος με τας δριμυτέρας εκφράσεις, έλυοντο του όρκου των τα μέλη της Φιλικής Εταιρείας και εκαλούντο οι Έλληνες εις ραγιαδικήν αφοσίωσιν και πίστιν εις τον σουλτάνον. Τα έγγραφα ταύτα ανεγνώσθησαν κατά πρώτον εις την Μεγάλην Εκκλησίαν των πατριαρχείων υπό αρχιερέως ευρισκομένου παρά τον πατριαρχικόν θρόνον και έπειτα υπεγράφησαν δια την εκδήλωσιν μεγαλυτέρας θρησκευτικής φρίκης επί της Αγίας Τραπέζης υπό των δύο πατριαρχών Γρηγορίου και Πολυκάρπου και ακολούθως υπό του πλήθους των λοιπών συνοδικών αρχιερέων. Κατά την ανάγνωσιν παρευρίσκοντο, αποσταλέντες υπό της Πύλης, μερικοί Τουρκοκρήτες, γνωρίζοντες τά ελληνικά, δια νά εξακριβώσουν αν τα έγγραφα είχαν συνταχθή κατά τας τουρκικάς υποδείξεις. Τα έγγραφα αυτά εστάλησαν δι' εξάρχων εις όλας επαρχίας.
Διονυσίου Α. Κοκκίνου,Ἡ Ἑλληνική Ἐπανάστασις, Αθήνα, 1956, τομ. Α. σελ. 369-377
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου